[1]. من لا يحضره الفقيه، ج‏2، ص 599: «قَالَ الصَّادِقُ(ع):‏ فِي طِينِ قَبْرِ الْحُسَيْنِ(ع) شِفَاءٌ مِنْ كُلِّ دَاءٍ وَ هُوَ الدَّوَاءُ الْأَكْبَرُ ـ امام صادق(ع) فرمودند: در خاك قبر امام حسين(ع) شفاى هر درد است و آن دواى بزرگ‌تر است.»

[2]. راوي از امام صادق(ع) سؤال کرد: براي محافظت از شرّ ظالم چه کنم؟ حضرت فرمودند: «إِذَا خِفْتَ سُلْطَاناً أَوْ غَيْرَ ذَلِكَ فَلَا تَخْرُجْ مِنْ مَنْزِلِكَ إِلَّا وَ مَعَكَ مِنْ طِينِ قَبْرِ الْحُسَيْنِ(ع) ـ هرگاه از سلطانى خوف داشتى يا خوفى ديگر در تو پيدا شد، از منزلت بيرون ميا مگر آنكه با تو مقداري از تربت قبر امام حسين(ع) باشد.» [کامل الزّيارات، ص 283]. شخصی به امام رضا(ع) عرض کرد من روز عید فطر را با خرما و تربت افطار کردم، حضرت فرمودند: «جَمَعْتَ السُّنَّةَ وَ الْبَرَكَة ـ با این کار، بین سنّت و برکت را جمع کرده‌ای.» [ تحف العقول، ص 448]؛ همچنين دربارۀ کودک تازه متولّد شده، فرموده‌اند کام فرزندان خود را با تربت امام حسين(ع) برداريد: «حَنِّكُوا أَوْلَادَكُمْ‏ بِتُرْبَةِ الْحُسَيْنِ(ع) فَإِنَّهُ أَمَانٌ» [کامل الزّيارات، ص 278] و نيز از جمله آداب دفن ميّت، آن است که براي نجات از سختي‌هاي قبر، مقداري از تربت حسيني(ع) را در کفن او قرار دهند: «وَ يُجْعَلُ‏ مَعَهُ‏ شَيْ‏ءٌ مِنْ‏ تُرْبَةِ الْحُسَيْنِ‏(ع) فَقَدْ رُوِيَ أَنَّهُ أَمَان.‏»[بحار الأنوار، ج 79، ص 51]. علاوه بر اینها، در روايت آمده است که اگر کسي تسبيحي از تربت امام حسين(ع) را همراه داشته باشد، بدون آنکه تسبيح بگويد، براي او ثواب تسبيح نوشته مي‌شود: «وَ مَنْ كَانَ مَعَهُ سُبْحَةٌ مِنْ طِينِ قَبْرِ الْحُسَيْنِ(ع) كُتِبَ‏ مُسَبِّحاً وَ إِنْ‏ لَمْ‏ يُسَبِّحْ‏ بِهَا‏.» [من لايحضره الفقيه، ج 1، ص 268]   لازم E F به ذکر است که در روایات آمده است که سجده بر تربت قبر امام حسین(ع)، از نگاه عرفانی و سیر و سلوک نیز حائز اهمیّت است و باعث نابودی حجاب‌های هفت‌گانه، می‌شود: «السُّجُودُ عَلَی تُرْبَةِ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ(ع) يَخْرِقُ‏ الْحُجُبَ‏ السَّبْع‏.» [مصباح المتهجّد، ج 2، ص 734]